Bir akşam iner şehrin omuzlarına,
Sokak lambaları yorgun yıldızlar gibi.
Kalbim, adını fısıldayan bir rüzgâr,
Unutmayı bile beceremeyen bir sızı.
Zaman geçer, yokluğunun acısı kalır hep;
Bir bakış, bir cümle, yarım kalmış bir “keşke”.
Ama bazı anlar vardır, inatla tutunur,
Kulaklarımda çınlayan sesin gibi,
Avucum da saklanan sıcak tenin gibi.
Susarım, çünkü kelimeler ağır bazen,
Duygular ürkek, camdan bir kuş gibi.
Ve anlarım: En derin yalnızlık bile
Bir gün umutla öğrenir uçmayı.
Yorumlar
Kalan Karakter: